We leven momenteel in bizarre tijden… Het Corona-virus legde in enkele dagen de halve wereld lam… of toch bijna, want hier gaat alles eigenlijk gewoon door… of toch niet?

Het begon eigenlijk al op 12 maart. Ik moest die dag niet uit werken, ging ‘s morgens gewoon naar supermarkt na mijn afspraak met Nele van Capturing My Life. Wanneer ik niet moet werken kies ik overigs voor een andere supermarkt dan diegene waar ik werk omdat ik deze dagen voor mezelf wil houden… Alles was doodnormaal! Aan de schoolpoort hoorde ik de eerst geruchten over schoolsluitingen…

Dit deed blijkbaar een alarmbel luiden bij velen want opeens in de loop van de namiddag werden supermarkten bestormd door hamsteraars… Een sneeuwbaleffect want als 1 iemand dit begint te doen lijkt iedereen te volgen…

Het leven zoals het is… “de supermarkt” tijdens de Coronacrisis in 2020.

De impact bleek ook de volgende ochtend duidelijk. Het was de dag dat de horeca zou sluiten, de dag van de eerste lock down maatregelen.
Ik werkte die dag wel buitenshuis en toen ik om 8u30. de deuren van de winkel open deed stroomden de mensen minuten aan een stuk binnen.

Onwaarschijnlijke taferelen heb ik die dag gezien… We zijn wel wat gewent van mensen die alle fatsoen verliezen tijdens de feestdagen bv. maar dit tarte toch wel alle verbeelding.
Gelukkig kon ik nadien enkele dagen bekomen, ik werd immers pas de dinsdag erop weer verwacht.

Het weekend van de lock down aankondiging leek de tijd even stil te staan… ik kreeg echt het gevoel of niks meer hoefde of zin had het te doen…

Ik maakte ook snel voor mezelf uit dat ik voor deze gekte niet extra wilde werken en was maar wat blij met mijn ‘maar’ 20- uren contract… De momenten die ik niet hoef te werken kon (en kan) ik het vaak niet opbrengen om “nuttige” dingen te doen… Ik kan me niet concentreren, heb nergens zin in. Iedereen hoor je klagen over verveling en ik weet precies vaak niet met wat eerst te beginnen. Dagen lijken te kort om alles wat ik thuis nog wil/moet doen te doen…

De extra centen wegen niet op tegen de verhoogde kans op besmetting. Bovendien voelde ik vrij snel de mentale impact van uit werken gaan, waardoor ik erg waakzaam ben geworden op mezelf.

Ondertussen zijn we 2 weken verder… Nog steeds zijn er enkele tekorten in de winkelrekken. Bloem en melk blijven leeg vallen. Toiletpapier is er meestal wel weer, al moet je wel vaak genoegen nemen met een ander merk dan je gewend bent. Rijst is ook nog steeds zeer gewild en ik snap nog steeds niet hoe dit kon/kan gebeuren…

Dank zij maatregelen die we nu mogen treffen op beperkingen qua producten per klant en beperkt aantal klanten per oppervlakte lijkt de rust wat terug te keren. Mensen kunnen terug onder redelijk normale omstandigheden boodschappen doen.

Fysiek valt het werk wel mee, de leveringen komen zeer gespreid waardoor er voldoende tijd is om alles in de winkel te krijgen, maar wat mentaal???

Zoals velen onder jullie wel zullen weten werk ik part-time in combinatie met mijn bijberoep als grafisch ontwerpster.
Deze stap zette ik na een periode van burn-out in 2016. Die burn-out/bore-out kreeg ik puur door mijn job. Na jaren van mentale spelletjes die onze toenmalige chef met ons speelde crashte ik helemaal eind 2015. Geloof me, samen met andere collega’s probeerden we vele wegen om deze pesterijen te laten stoppen, maar die is ons nooit gelukt! Een uitbraak van alopecia (totale haaruitval) als gevolg van de stress was hiervan het gevolg.

Na 7 maanden moest ik van de mutualiteit terug aan de slag, volledig kaal (de meeste klanten denken nog steeds dat ik kanker heb gehad…) met muts (want een pruik krijg je als alopecia- patiënt niet) wat alweer een zware mentale dobber was (achteraf bekeken). Gelukkig was de chef na een periode van meer dan 8 jaar overgeplaatst naar een andere winkel.

Feit was (en is nog steeds) dat ik mijn job door alle gebeurtenissen niet meer graag doe. Een gevoel van als minderwaardig te worden beschouwd als supermarktbediende leeft heel sterk. Sinds 2016 zoek ik constant op jobsites naar interessante vacatures, tot op heden zonder resultaat. OK, je kan zo ander werk vinden als je dat echt wil, maar ik wil niet van de regen in de drup vallen, dus ben ik op zoek naar een goede job… geen poetswerk, bandwerk, verkoop,… maar een job waardoor je niet als een stuk stront wordt bekeken door een buitenstaander. Ik weet ook wel dat dit een stuk in mijn hoofd zit, maar de huidige situatie heeft dit zeker niet verbeterd!

Door mijn bijberoep kan ik dit minderwaardigheidsgevoel een stuk wegnemen. Als mensen mij naar mijn job vragen zeg ik steevast dat ik grafisch ontwerpster ben. De energie die ik verlies in mijn job als verkoopster krijg ik terug in mijn job als grafisch ontwerpster en vooral bij het geven van workshops (die nu helaas ook allemaal wegvallen).
Maar door de gedragingen van de mensen de laatste weken komt dit gevoel maar wat sterk terug naar boven… Akkoord, sommige klanten zijn super lief en attent, maar zij vallen in het niet door de boertige gedragingen van anderen…

Nog steeds blijven mensen boos worden op de winkelbediendes omdat er dingen niet voorradig zijn…
Nog steeds vinden mensen het nodig om met het hele gezin te komen winkelen als uitstapje…
Nog steeds (en misschien nog wel meer dan voorheen) betalen mensen cash…
Nog steeds houden mensen zich niet aan de ‘supermarktregels’ van deze tijd…

Wij zijn ook mensen, hebben ook een gezin, gevoelens en vooral, kunnen ook besmet worden! En nee, wij staan niet in de zorg, maar lopen minstens evenveel, zelfs meer risico! Elke moment dat wij werken staan wij in de frontlinie van besmetting, zonder mondmasker! Dus die witte vlaggen buiten steken het mes nog dieper in de wonde…
Mijn handen staan vol eczeem van alle ontsmettingsgellekes, handschoenen en agressieve zepen ter bescherming van onszelf, maar ook ter bescherming van de klant.
Mijn luchtwegen branden tijdens mijn werk, door het inademden van de alcoholdampen van de handgels (echt waar,…)

Ook het grafisch werk gaat op dit moment zeer moeizaam…
Ik kan mij niet concentreren en daar help een kind dat altijd thuis is natuurlijk ook niet meteen bij. We blijven proberen om alles draaiende te houden, maar zoeken ook naar allerlei smoesjes om gewoon stil te staan…
En misschien moeten we dat nou ff vaker gaan doen… gewoon stil staan…

Maar er zijn ook mooie kanten aan dit verhaal…

Gelukkig wonen we op het platteland… We hebben een leuk huis, grote tuin wonen vlak bij het bos, kunnen elke dag buiten. Zeker nu de zon na een lange periode van veel regen weer van de partij is genieten we hiervan met volle teugen.

Al moet onze dochter de dagen dat ik werk naar school, met thuis zitten hebben we hier geen probleem… Wij zijn geen uithuizige mensen. Dochterlief heeft geen hobby’s en sporten buitenshuis, net zoals ikzelf vroeger trouwens, dus die worden ook niet gemist. Het is hier super rustig, geen frustraties van een constant blaffende buurhond (de buren zijn nu immers altijd thuis) of lawaaioverlast van de nabijgelegen tennisclub (want die mag niet open). Geen feestjes of voetbaltoernooien bij de sporthal, geen sportkampen die extreem verkeer met zich meebrengen in de straat.
Behalve de motorritjes van manlief die niet kunnen, loopt alles hier zijn normale gangetje en genieten we van de rust.

Om alle ellende een beetje te kunnen plaatsen besloot ik deze blog te schrijven, ongeacht of iemand het nu leest of niet, ik schreef het dan toch van me af…

Verder probeer ik ook weer te gaan tekenen want ook dat maakt het hoofd leeg. De 14-daagse doodle challenge van Paper Fuel op Instagram is hiervoor een leuke volhouder… Lekker tekenen buiten op de bank ik de zon, bij het ontbijt of ‘s avonds in de zetel…

Misschien moet ik gewoon eens leren dat niet alles wa je doet persé nuttig moet zijn…

Neem zeker eens een kijkje op mijn Instagram om dit alles te kunnen volgen.

Via mijn nichtje uit Nederland lees ik ook het column van haar vriendinnetje Malou , die ook zo leuk over deze situatie schrijft! Door deze dingen te lezen krijg je instant weer een vrolijke boost!

Laat vooral mijn boodschap zijn aan jullie allen…
GENIET van de rust (of leer het terug), de schone zuivere lucht die het slinkende verkeer met zich meebrengt, de zon, de lente,… Onthaasten kan nu! Maak er gebruik van!

Verlies je menselijkheid niet en heb RESPECT voor elkaar!

Veel succes in deze bizarre tijden…